اگر نگاهی به تاریخچه‌ی ۵۰ سال اخیر آدمک‌های لگو بیندازیم متوجه می‌شویم که هیچ‌یک از آدمک‌هایی که مجموعه لگو ساخته محبوب‌تر از مینی فیگورها نیست. شاید دلیل این جذابیت، سادگی آن‌ها باشد چراکه چیزی بیش از دست‌وپا، بدنه، سَر، مو یا انواع کلاه ندارند. بااین‌حال با همین ۴ جزء اساسی تقریباً می‌توان ۸۶۴,۹۹۳,۵۰۴,۱۰۰ آدمک یکتا ساخت! پس اینکه مینی فیگورهای لگو جزئی جدانشدنی از صنعت ساختنی‌های لگو محسوب می‌شوند اصلاً تعجب‌آور نیست. امروزه بااینکه صنعت مجسمه‌سازی با جزییات فراوان همراه است اما هنوز هم مینی فیگورهای لگو بین کودکان و کلکسیون داران محبوب است. شاید در این طراحی یکتا و کلاسیک چیزی نهفته که قلب مردم را در سرتاسر جهان می‌تواند تسخیر کند. امروز می‌خواهیم ببینیم این مینی فیگورهای زرد و زیبا چه مسیری را طی کرده‌اند تا به این نقطه برسند:
داستان پیدایش مینی فیگورها
این آدمک‌های زردرنگ در ابتدا اصلاً به شکلی که امروزه می‌بینیم نبودند بلکه بیشتر شبیه به آجرک‌های خانه‌سازی بودند که لگو از قبل می‌ساخت. صورت این آدمک‌ها اصلاً دارای حالات مختلف نبودند و تنها از طریق کلاه‌هایی که بر سَر می‌گذاشتند با یکدیگر متفاوت می‌شدند.
مینی فیگورهای لگویی- به شکلی که امروزه می‌شناسیم- از سال ۱۹۷۸ میلادی (سال‌های ۱۳۵۷-۱۳۵۶ شمسی) وارد بازار شدند. پنس نیگارد کنودسن (Jens Nygaard Knudsen) این شکل کلاسیک از مینی فیگورهای لگویی را به واقعیت تبدیل کرد. او پیش از آنکه به فکر ساخت مینی فیگورهای لگویی بیفتد، یک دهه در مجموعه لگو کار می‌کرد. در آن زمان دنیای لگویی پُر از ساختمان، خودرو و چشم‌اندازهایی بود که خالی از شخصیت‌های انسانی بودند. نیگارد این خلأ را احساس کرد و تصمیم گرفت کاراکترهایی بسازد تا در دنیای لگو ساکن شوند.
نیگارد پس از بیش از ۵۰ بار بهبود نواقص توانست به طرحی برسد که انسان‌ها را وارد دنیای لگو کند. آدمک‌هایی که او طراحی کرد دست‌هایی با امکان گرفتن اشیاء داشتند؛ امکان قرار دادن پاهای آن‌ها به‌صورت پایدار روی آجرک‌ها وجود داشت؛ دست‌ها و پاهایشان امکان حرکت داشتند و امکان تغییر حالت بدنشان با توجه به مکانی که در آن قرار می‌گرفتند وجود داشت. به این شکل بود که مینی فیگورها وارد مجموعه‌های لگویی شدند و این دنیا را شیرین‌تر کردند.
